ΕΣΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ; Vol.2 "ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ"
Κοίταξε την κάμαρα γύρω της. Είναι απίστευτο πώς τα πράγματα επιβιώνουν μέσα στο χρόνο. Κουβαλιούνται από το ένα μέρος στο άλλο. Οι άνθρωποι πάλι, άλλοτε μένουν πίσω, άλλοτε πάνε μπροστά. Μένουν μόνοι, χωριστά, μα τα πράγματα μένουν πάντα ίδια, να θυμίζουν τις στιγμές που αυλάκωσαν το χρόνο και τα πρόσωπα και τις ψυχές, λες και παίρνουν μια εκδίκηση, που αυτά, τα άψυχα, άντεξαν, ενώ οι άνθρωποι, όχι.
Αθόρυβα, όπως εκείνη την πρώτη μέρα που περπατούσε ξυπόλητη πάνω στην άμμο, άνοιξε την πόρτα της κάμαράς της και βγήκε στο διάδρομο, κρατώντας μόνο έναν μωβ φάκελο. Δεν μπορείς να φύγεις σαν τον κλέφτη μέσα στη νύχτα. Ή μήπως μπορείς; Όλη η Αυλή κοιμόταν, αύριο μια μεγάλη μέρα την περίμενε. Η Αυλή είχε αγαπήσει τη Ζωή και η Ζωή την Αυλή. Χρήσιμη κι ευχάριστη για πολύ καιρό ταίριαξε στο ρόλο. Στη στολή. Μέσα σε ένα μεταξένιο κουκούλι μπορούσε να προφυλαχθεί από κάθε απειλή, αυτή η αδιατάραχτη γαλήνη ήταν η ασπίδα της απέναντι σε κάθε κίνδυνο.
Αλλά καμιά Αυλή δεν μπορεί να μας προφυλάξει από τον εαυτό μας. Κάθε καταστροφή, μικρή ή μεγάλη, μέσα μας την κουβαλάμε. Κι όσο την κοιμίζουμε και τη φυλακίζουμε, τόσο αυτή τρέφεται. Και θεριεύει. Και μια μέρα κατεβαίνουμε σ' αυτό το σκοτεινό μπουντρούμι και ανοίγουμε την πόρτα. Χωρίς κλειδί, ποτέ δεν υπήρχε κλειδί, η πόρτα ήταν απλώς κλειστή.
Ο ρόλος δεν είχε πια άλλες ατάκες για να πει. Η στολή της παραέπεφτε στενή. Δεν ήθελε πια να είναι ούτε ευχάριστη ούτε χρήσιμη. Είχε ανάγκη να φανεί αδύναμη, να μην έχει εκείνη τις λύσεις, να μη σκέφτεται εκείνη τις συνέπειες, να μην υπολογίζει εκείνη τα βήματά της για να μην βγει έξω από το καλούπι. Είχε ανάγκη να έχει ανάγκη.
Στάθηκε μέσα σε ένα πεδίο βολής κι ούρλιαξε σε όλες τις πληγές και σ' όλους τους φόβους να πέσουν πάνω της και να τη χαρακώσουν. Ναι, από όλα τα παραμύθια, είχε διαλέξει το χειρότερο. "Οι βάτραχοι ποτέ δεν θα γίνουν πρίγκιπες, μην ξοδεύεις τα φιλιά σου. Φύλαξέ τα όλα για το Λύκο..."
Συνεχίζεται...
