Ετικέτες

80's (1) αγανακτισμένοι (1) ανθρακωρύχοι (1) απεργία (1) απολιτικ (1) Αρκετά Καλός (1) Βαρουφάκης (1) Βενιζέλος (1) γάμος (1) γλυκά (1) γλώσσα (1) διήγημα (1) εκλογές 2015 (2) εξουσία (1) επαίτες (1) επιβάτες (1) επιστολή (1) Ζωή Κωνσταντοπούλου (1) ηλεκτρικός (3) θαυμάζω (1) θηλυκότητα (1) καθρέφτης (1) Καλλιθέα (1) κιλά (1) ΚΚΕ (1) κράζω (1) κρίση (1) κυβέρνηση (2) Κύριος (1) Λάλας (1) μάγος (1) μαντήλα (1) Μεγάλη Βρετανία (1) Μέρκελ (1) μέσα κοινωνικής δικτύωσης (1) Μοναστηράκι (2) Μουσουλμανισμός (1) μπούργκα (1) ναρκωτικά (1) ΝΔ (1) Παπαδιαμάντης (1) παραμύθι (2) ΠΑΣΟΚ (1) Πλατεία Δαβάκη (1) πολιτικά ορθό (1) πολιτική ορθότητα (1) ΠΟΤΑΜΙ (1) πρίζα (1) πρωθυπουργός (1) Ρωξάνη (1) Σαμαράς (2) σπολλάτη. παιδιά (1) Σταχτομπούτα (1) ΣΧΕΣΕΙΣ (1) σχέσεις (1) ταινία (1) Ταύρος (2) Τέλειος (1) Τζήμερος (1) τραπέζι (1) Τριανταφυλλίδης (1) Τσίπρας (2) τυρκουάζ (1) υλική στέρηση (1) φεμινισμός (1) φτώχεια (1) Χατζηνικολάου (1) χορευτής (1) Χριστούγεννα (1) χωριό του Άι Βασίλη (1) ψήφος (1) AIDS (1) Barbie (1) Da Capo (1) facebook (1) gay (1) jumbo (1) LGSM (1) lifestyle (1) Matthew Warchus (1) pride (1) social media (1) tweet (1) twitter (1)

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ, ΣΧΕΔΟΝ...





ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ, ΣΧΕΔΟΝ...

1.  




Κοίταξε το ρολόι του. Εννέα και δέκα. Κανονικά θα ήταν ήδη στο γραφείο τέτοια ώρα. Ο πρώτος καφές, τα ηλίθια σχόλια των συναδέλφων που δε χώνευε, δυο κρυφές ματιές προς το γραφείο της Χριστίνας «που δεν έβγαινε ποτέ με παντρεμένους». Κι έπειτα, το κυνηγητό των γιατρών στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Κι άλλος καφές, με άλλους συναδέλφους, από ανταγωνίστριες  εταιρίες.  Κι άλλο κυνηγητό. Εννέα και τέταρτο…

Φέτος έκλεινε είκοσι χρόνια στη δουλειά αυτή. Όχι πως ξεκίνησε για να γίνει ιατρικός επισκέπτης. Πλάι σε κάθε μεγάλη κρίσιμη απόφαση κρύβεται και μια συγκυρία, μια σύμπτωση ανεπαίσθητη, που όμως αρκεί να δώσει μια σπρωξιά κι όλα να πάρουν έναν άλλο δρόμο. Ένα πτυχίο μαθηματικού που πήρε αλλά ποτέ δε χώνεψε, μια τυχαία γνωριμία στο στρατό, μια ατυχής σειρά μαθημάτων σε παιδιά νευρωτικών μαμάδων κι ένα πρωί βρέθηκε με ένα χαρτοφύλακα , σκούρο μπλε κοστούμι κι εταιρικό αυτοκίνητο. Είχε την εμφάνιση, το λέγειν, κούμπωσε στο ρόλο. Δέκα παρά είκοσι…

 «Τι να σας φέρω;» «Ένα διπλό εσπρέσο μέτριο με μαύρη ζάχαρη», πήγε ενστικτωδώς να πει. Όμως όχι. Μια μέρα χωρίς δουλειά θα πρέπει να μην έχει καμία συνήθεια της δουλειάς και της ετικέτας της. «Ένα νες μέτριο.» 

Άναψε τσιγάρο και κοίταξε γύρω του. Σκούρο καφέ ξύλο στα τραπέζια, δέρμα και βελούδο στους καναπέδες. Μια ζεστή αρχοντική διακόσμηση σε ένα μαγαζί που δεν ήταν για να πιεις καφέ μόνος σου. Εδώ θα έφερνες ίσως μια κοπέλα σε αδέξιο, δεύτερο ραντεβού, νωρίς το μεσημέρι. Θα την άφηνες να κοιτάξει τους πολυελαίους, τους πίνακες του Andy Warhol στους τοίχους –απομιμήσεις, εννοείται-, τις αφίσες από ταινίες του 50 και το πιάνο με ουρά στο βάθος της αίθουσας. Χαμογέλασε. Μια κοπέλα κι ένα δεύτερο αδέξιο ραντεβού…

Δέκα και τέταρτο. Το κινητό του δεν έχει χτυπήσει ακόμα. Ίσως και να μη χτυπήσει καθόλου. Κόσμος μαζεύεται σιγά σιγά στο μαγαζί. Οι περισσότεροι το έχουν στέκι, το καταλαβαίνει από τη συμπεριφορά των σερβιτόρων.

Χαζεύει μέσα από τη τζαμαρία την κίνηση έξω. Μαμάδες που σέρνουν καρότσια κάτω από τον χειμωνιάτικο ήλιο, συνταξιούχοι που συζητάνε μεγαλόφωνα έξω από την τράπεζα που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Κάποιος με ένα μίνι βαν θέλει να παρκάρει, έχει διακόψει για λίγο την κυκλοφορία, εκνευρισμός, κορναρίσματα. Το αμάξι μπαίνει στη θέση του, οι βιαστικοί φεύγουν, όλα όπως πριν.

Συνεχίζεται...