ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ Ι
Σκεφτόταν...
"Λιώνουν οι νύχτες μέσα
στα δάκρυα. Πληγή και παράπονο μαζί έχω γίνει. Παγωμένη ψυχή τυλιγμένη από την
ανάσα του θανάτου. Όσες φορές κι αν σκοτώσω τη Ζωή μέσα στα κύματα, λύτρωση δεν
βρίσκω.
Και το ξέρω, πώς όχι;
Όσους ήρωες κι αν πνίξεις, όσους κι αν πυροβολήσεις, εσύ, το λάθος, θα είστε
πάντα ζωντανοί.
Τα μάγια δε λύνονται,
μόνο οι όρκοι σπάνε, οι υποσχέσεις διαλύονται, οι δεσμοί γίνονται σκοινιά που
κρέμονται, οι αγκαλιές χάσκουν αδειανές.
Τα ίδια και τα ίδια
τραγούδια, σα να μη θέλω να ξεφύγω από τον κύκλο. Και όχι, δεν θέλω. Γιατί μέσα
σ’ αυτές τις μελωδίες κρύβεται η τελευταία σκιά ελπίδας που μου έχει απομείνει.
Ψυχή μαύρη, κάρβουνο
από κάθε λέξη, κάθε ψέμα που πίστεψε, κάθε αλήθεια που δεν άντεξε. Πού να
γυρίσω το βλέμμα; Πουθενά..
Κι όλο θέλω να ακούω
αυτή τη θλιβερή μελωδία, αν η καρδιά που σπαράζει είχε φωνή, θα ήταν αυτή. Κι
αυτή… Αλλά οι καρδιές αθόρυβα ραγίζουν, μέσα στα χρόνια χίλιες φορές χίλια
κομμάτια θα γίνουν…"
