ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ, ΣΧΕΔΟΝ...
2.
«Ναι, στην Ευανθία πάω, τώρα ξεκινάω… Βοηθάει, βέβαια, αλλά θέλει και πολλή δουλειά, προσωπική… Ναι.. ναι.. Λοιπόν, θα τα πούμε μετά. Φιλάκια πολλά.» Έκλεισε το τηλέφωνο κι ακούμπησε την πλάτη της στο κάθισμά της.
Πολλές φορές είχε σκεφτεί να ζητήσει τη βοήθεια ενός ειδικού. Είχε τη δυνατότητα να δει τα σημάδια, να κάνει τις συνάψεις… πάντα όμως φοβόταν τι θα ήταν αυτό που θα ακούσει, κι έτσι πάντα ανέβαλλε αυτή την επίσκεψη. Μέχρι που πήρε την απόφαση. Τους τελευταίους δύο μήνες έβλεπε την Ευανθία. Κάθε Πέμπτη πρωί, στις δέκα. Σήμερα ήταν Πέμπτη. Κοίταξε το ρολόι στο ταμπλό του αυτοκινήτου. Εννέα και είκοσι. Κανονικά θα έπρεπε να ξεκινήσει.
Έκλεισε για λίγο τα μάτια της. Όλοι ήξεραν ότι κάθε Πέμπτη έβλεπε την ψυχολόγο της. Αυτό που κανείς δεν ήξερε ήταν ότι εδώ και δύο συνεχόμενες Πέμπτες είχε ακυρώσει τις συνεδρίες της. Για την ακρίβεια είχε ζητήσει από την Ευανθία να διακόψουν για ένα μικρό διάστημα. Και βέβαια ήξερε πως μια τέτοια διακοπή θα την πήγαινε πίσω, πώς όχι; Αλλά η αλήθεια ήταν πως είχε πολύ φορτωμένο πρόγραμμα, κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις που την πίεζαν. Μα και φυσικά θα επέστρεφε στις συνεδρίες, το πολύ δύο φορές θα έχανε. Και σήμερα ήταν η δεύτερη.
Η αλήθεια και αυτό που δεν τολμούσε να πει στην Ευανθία, αλλά και σε κανένα άλλο, ήταν ότι κατά βάθος δεν ήθελε πια να βοηθηθεί. Είχε πάρει την απόφαση να παραδοθεί, δεν ήθελε πια να αντιστέκεται, δεν ήθελε να πολεμάει. Ήθελε απλά να αφεθεί στην καταστροφή και να αφανιστεί. Είναι όλα πιο εύκολα όταν παραιτείσαι, όταν πια δεν περιμένεις τίποτα, παρά μόνο αφήνεσαι να βουλιάζεις στο κέντρο ενός κύκλου που σε ρουφάει μέσα του, λίγο-λίγο, μέρα με τη μέρα…
Εξωστρεφής, ενθουσιώδης, γεμάτη ενέργεια, πολύ δύσκολα θα πίστευαν όσοι την ήξεραν και την αγαπούσαν πως αυτό το πλάσμα περνάει κρίσεις βαθιάς θλίψης, σέρνει πάνω της τόση ενοχή που δυσκολεύεται να σύρει τα βήματά της, βρίσκεται πάντα σε ένα μόνιμο αδιέξοδο…
Δέκα παρά τέταρτο. Κοίταξε έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου: ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωί, από κείνα με τον εκτυφλωτικό ήλιο που μοιάζει να σε κοροϊδεύει, τόσο φως μα τόση παγωνιά… Οδηγούσε μηχανικά, σχεδόν αυτόματα. Ακολούθησε τη διαδρομή που κανονικά θα την πήγαινε στο γραφείο της ψυχολόγου, αλλά έστριψε ένα τετράγωνο πιο πριν. Είχε περάσει κι άλλες φορές από δω. Και πάντα το μάτι στης έπεφτε σ’ αυτό το χαριτωμένο καφέ. Είχε όλο το πρωινό στη διάθεσή της… «Αρκεί να βρω κάπου να παρκάρω», σκέφτηκε. Έσκασε ένα χαμόγελο καθώς δυο αυτοκίνητα μπροστά της ένα λευκό φορτηγάκι πάρκαρε ακριβώς έξω από τον προορισμό της… «Δε βαριέσαι, θα βρω παρακάτω…»
Συνεχίζεται...
